مهاباد _ یک پژوهشگر ونیم قرن تلاش نویسنده : شهناز ابوبکری

    
    

خطه مُکریان از دیر باز خاستگاه امراء و علمای مشهوری بوده، از جمله آنها مي توان به ترجانی‌زاده-ها، بیتوشی‌ها، قاضی‌ها، قزلجی‌ها و ... اشاره‌ كرد که نه تنها فخر کردستان بلکه مفاخر کشور به شمار می‌روند که به قول استاد هیمن« اینان به اردک می‌مانند هنوز از تخم درنیامده ملوان هستند» . به راستی القابی چون علامه و استاد زیبنده نام آنها می‌باشدودهها وشاید صدهاشخصیت‌علمی،ادبی، فرهنگی و هنری دیگر مناطق مکریان نیز با چراغ علم و دانش و دینداری، مردم را به مردم به سر منزل سعادت رهنمون گردیدند.بودند.
به نظر می‌رسد حیطه و گستره «ماندگاری» شخصیت‌ها محدود و متناهی است . این محدودیت به زمان و مکان مرتبط است ، اما در پهنه هستی خدمت به خدا و خلق و شفقت بر مردم و ارائه راه برای بهتر شدن سازو کار زندگی در ابعاد مادی و معنوی نقطه عزیمت مشترک کسانی است که نام ایشان در تاریخ و فرهنگ ملت‌ها ناشی است. با این وصف روشن است که عنوان ماندگاری بیش از هر چیز موهبتی الهی است که قبل از آنکه دیگران به عنوان لوحی بر جبین شخصیت‌های خاص بنهند، وجود داشته است . هیچکس نمی تواند شخص را ماندگار کند مگر اینکه آن شخصیت پیش از آن، خود واجد شرایط لازم بوده باشد . شیوه رفتار ، گفتار و کردار این عزیزان بیش از پیش در معرض دید عموم و انسان‌های تیز بین و نکته سنج خواهد بود. این تعامل بدون شک پویایی ، پایایی و تعالی فرهنگ را به همراه خواهد داشت. یکی از این چهره‌های ماندگار که در طول زندگی خود مصدر کارهای تاریخی، فرهنگي و ادبي بوده آقای احمد شریفی است.
اوایل دهه هفتاد در یکی از شماره ‌های ماهنامه‌ی ئاوینه مطلبی تحت عنوان شاهنامه کردی نظرم را جلب کرد. چون مطلب جالبی بود و برایم تازگی داشت آنرا خواندم. در مورد شخصیت و هویت نویسنده کنجکاو شدم . در ابتدا تصور نمودم با آن هیبت نویسنده و گستره جغرافیایی الماس خان
که نوله¬یی (نویسنده شاهنامه کردی)، ایشان از اهالی کرمانشاه هستند، بی خبر از اینکه وی همشهری اینجانب بودند و بعدها افتخار همکار بودن با ایشان نصیب بنده می¬شود.
احمد شریفی در سال 1324 مصادف با حوادث و رویدادهای جمهوری کردستان در شهر مهاباد دیده به جهان گشود.ایشان دوران ابتدایی را در مدرسه پهلوی و سیکل اول متوسطه را در دبیرستان محمد رضا شاه سابق به پایان رسانید . از همان دوران نوجوانی با نوشتن انس داشت، ترجمه می‌کرد و مقاله می‌نوشت . وی یکی از چهره¬های مطرح کردهای اهل قلم بود که از همان دوران نوجوانی قدم در راه نویسندگی وپژوهش گذاشت وخدمات ارزنده‌ای را به تاریخ ، زبان و فرهنگ و ادب کردی ارائه داد. مدتی در تهران در روزنامه خاک و خون ، کیهان و مجله آسیای جوان کار کرد . در بهار 1351 در امتحان ورودی رادیو و تلویزیون برای بخش کردی شرکت کرده و در پاییز همان سال در صدا و سیمای کرمانشاه استخدام شد . در سال 1352 سرانجام پس از مشارکت در کلاس‌های شبانه‌ی دبیرستان عبدالحمید زنگنه در کرمانشاه دیپلم ادبی گرفت .
نشست و برخاست با بزرگان ادب و هنر آن زمان چون هیمن، هژار، ئاوات، حقیقی، خاله مین، مفتی زاده، حسن زیرک، شکرالله بابان و ... وی را بیش از پیش در کارش راسختر نمود و به راستی کسانی که با این بزرگان حشر و نشر داشته‌اند و در محضر آنان تلمذ نموده‌اند بالطبع انسان‌هایی در خور ستایش می‌باشند. خاصه اینکه با نوشتار و گفتار خویش کم و بیش راه آنان را ادامه داده‌اند. سال‌ها در
کرمانشاه(1353-1351) ، سنندج(1371-1367) به عنوان پژوهشگری برتر با پشتکار به فعالیت خود ادامه داده تا اینکه در سال 1372 به مهاباد بازگشته و در واحد تحقیقات صدا و سیمای مرکز مهاباد به عنوان مدیر واحد کارش را از سر گرفت. در طی سال‌ها خدمتش در زمینه نشر فرهنگ مردم کرد با واحد فرهنگ مردم نیز همکاری گسترده¬ای داشت.تسلط کاک احمد بر هر دوگویش زبان کردی(سورانی و کرمانجی) دامنه معلومات ایشان را دوچندان کرده بود. مقالات بیشمار ایشان در نشریات فارسی و کردی ایران، ترکیه، عراق و کشورهای اروپایی زبان زد خاص و عام بود به گونه¬ای که همیشه به عنوان پرکارترین نویسنده و پژوهشگر کرد در نشریات معرفی می‌شد تا جائیکه پسر ایشان تا کنون بیش از 800 مقاله از ایشان را جمع آوری کرده‌اند که به زیور طبع نیز آراسته شده‌اند. کاک احمد پس از 31 سال تلاش مستمر و بی وقفه در صدا و سیما در سال 1379 با کوله باری از تجربه به افتخار بازنشستگی نائل آمدند. در دوران بازنشستگی نیز از پای ننشست و مانند گذشته با نوشتن مطالب فرهنگی و ادبی به ویژه تاریخی منشأ دانش و پژوهش برای همگان بود.
بالاخره پس از نیم قرن تلاش در روز چهار شنبه 20خرداد ماه سال 1394 دار فانی را وداع گفت و در مقبره‌الشعرای شهر مهاباد به خاک سپرده شد و یقیناً این شایستگی را داشت که در کنار این بزرگان آرام گیرد. اگر تمامی فعالیت‌های فرهنگی، اجتماعی، ادبی تاریخی ایشان را در زمیته‌های مختلف به کناری بگذاریم صرف نوشتن مقالات زیاد برای بزرگی وی بس است.
عمده تألیفات و نوشته‌های شریفی تاریخ می‌باشد که در کتاب‌ها و مقالات و پژوهش‌های ایشان نمود پیدا می‌کند که برای هرچه بیشتر شناخته شدن این بزرگ مرد این آثار باید با دقت و تأمل بیشتری مورد نقد و بررسی قرار گیرند.
گرچه آثار و خدمات ایشان بر اهل ادب و هنر و صاحبان قلم پوشیده نیست ولی حیف و مخابن آن چنانکه باید و شاید و در خور شأن ایشان باشد بها داده نشده، پس برماست که به هر نحوی از انحا در شناساندن چنین بزرگانی سنگ تمام گذاشته و آنان را به نسل امروزی معرفی نماییم. تا جوانان این مرز و بوم با تأسی از زندگی و پشتکار این عزیزان بتوانند الگویی مناسب برای خود بیابند. امید است که نسل جوان ما همراه با بزرگان و شخصیت‌های نامدار خویش همچنان بپوید و ببالد و بر بام افلاک برآید.